Yazmamalıyım 

Yazdıkça çıkamıyorum dikenli çemberimin içinden

 

Zaten yazarak başlamadı mı her şey 

Böyle çıkarım sandım hapishanemden

 

Oysa daha çok duvarlar örmüşüm . 

Yazmamalıyım 

Ne sana,ne kendime.

Yazmazsam görünmez olur mu hasretler?

 

Yazmamalıyım 

Acımdan ölsem de,bu beni hasta etse de bir zavallı gibi

Görmezden gelmeliyim çevremdeki dikenli telleri,yüksek duvarları

 

Yazmazsam yıkılır mı duvarlar,yok olur mu dikenli teller? 

 

Yazmamalıyım 

 

Yazdıkça saplanıyorum o iğrenc bataklığa 

Boğazıma kadar içindeyim zira 

Yazdıkça ben olmayacağım 

 

Yazmamalıyım ..

 Beni değil kendini de unutursun diyor ya türkü 

Bilmiyor 

Kendini unutur da insan   

Sevdiğinin kokusunu bile unutmaz 

Bir asır geçse de, 

Aklını yitirse de ,

Bilirim ölüm var 

En korkucundan ,bir yerlerde bekleyip ,pusu kuran 

Ölüm de gelse,bedeni çürüyüp toprak olsa,ağaç,çicek olsa 

Yine de unutmaz insan....

 Korkularımız bittiğinde terk etti bizi Tanrı,

Masum yanımızı yitirip,kararttığımızda yüreğimizi,

Bir nokta beyaz kalmamacasına,

bir nebze iyilik kalmamacasına

Kirlettiğimizde ruhumuzu,

Bir daha gelmemecesine 

Terk etti bizi Tanrı.

 Nasıl bu kadar çok sevemiyorsun dedi kadın

Bu cümlenin tam zıddını söylemek isterken.

Sustu ve başını eğdi adam

Susmak her zaman kabullenmek degildir demek isterken.

Bir sonbahar rüzgarı esti sonra,bir anda yüzyıllar geçti az önceden........

Başka Bir Dünya

 hadi kalkın gidiyoruz 

daha güzel bir dünyaya;

rengarenk kuşların,masmavi bir gökyüzünün olduğu

bu dünyanın aksine mutlu çocukların olduğu,

şeffaf bir elmas parçası gibi güzel kalplerinin kırılıp,incitilmedeği.

kimsenin kimseyi aldatıp,kandırmadığı,

asla yalan söylenmeyen,

Pinokyo diye bir masalın olmadığı,

minnoş kedilerin,köpeklerin tekmelenmediği,zehirlenmediği,

dini iyilik,dili vicdan olan,

yemyeşil,derin ormanların yakılmadığı,

okullarında sevgi öğretilen

herkesin birbirine saygılı,

yeni doğan bir bebeğin kalbi kadar 

tertemiz bir dünyaya gidiyoruz

hadi kalkın.

Bin Yıllık Acı

eski bir plakta Zeki Müren 

gitme sana muhtacım diyor

bir Eylül esintisi yüzümde

hafif hafif uyandırmak ister gibi vuruyor yüzüme,

fakat hiç niyetim yok bu rüyadan uyanmaya

seviyorum bu acziyeti,

bu umut dilenciliğini,

"gitme sana muhtacım "diye yalvarıyor plak hala,

öyle acıyor ki bir yerlerim

atalarımın acısı bile içimde

bin yıllık kalp kırıkları hücrelerimde

ayrılıklar,ölümler,ahlar,yaslar

hepsi nabzım kadar yakınımda

bu Eylül akşamı bakarken kaderime

sızlıyor yüreğim...

umut

 siyah köpüklü dalgalar gibiyiz 

inatla vuruyoruz sert kayaların üstüne,

sert rüzgarın üstüne

geçmiyo zamanla hiçbir şey geçmiyo

hiçbir şey geçmiyo

acı hep orda

eksiklik hep orda 

rengi değişiyo,

şekli değişiyo

kokusu değişiyo

ama yanılgı hep orda

bazen eski bir duvar

bazen dipsiz bir uçurum

bazen kara bir bulut 

ama hüzün hep orda

ne sen,ne o ,ne diğeri suçlu

suçlu ben

suçlu ruhum

suçlu o hep iyiyi bekleyen küçük kız çocuğu.

küçük kız

 trenler siyah beyazdır

zaman tünelidir bir nevi

fakat sadece geçmişe giden.

soluk resimlerde,

gülmesini,fotoğraf makinesine 

bakmasını bilmeyen,

ayağında lastik ayakkabı,

annesi tarafından kısa kesilmiş saçları,

ablalarının elini sıkıca tutan

küçük,garip bir kıza getirir beni

o kız hep orada,o soluk resimde 

bekler seni

ne çok mahçubum o küçük kıza

ne çok söz verdim 

ve tutamadım

affet beni küçük kız 

bir gün tekrar 

görürsem seni

affet.........

tahta kapı

 hayatımız açılıp açılıp kapanan 

tahta kapılardan ibaret

aralıklı tahtalardan 

bazen ışık,bazen karanlık sızan

siyahın tüm tonlarının olduğu 

bir gökkuşağı var 

kapıların ardında

bize diyor ki bir ses

seç 

hangi siyahı istersen.

Ben Lazım

 kovaladıkça geri gelen kuş mu sandın beni

attığın taşlardan kanadı yaralandıkça

siner bir köşede gidemez mi sandın beni

bir avuç teselliye muhtaç mı sandın

duvarları ben ördüm ben yıkarım

zindanımın tuğlaları iyi niyetimse 

kötü biri olamam mı sandın

zindanımı kendim yıkamam mı sandın

gökyüzü benim 

kanatlarım olmasa da

gözlerim var

başımı çevirir uçarım enginliğinde mavi gökyüzünün

bana ben lazım

kendime yetemem mi sandın???

Baba

bir yolcu var yolun ortasında

karanlık ,sisli bir yola çevirmiş yüzünü

elinde valizi

valizin içinde herkes kadar masum bir çocukluk,

kabus gibi bir gençlik

çoluk çocuk,koca bir ömür

yoluna çıksam

gitme desem

yolunu yıksam 

başka yol inşa etsem

tutsam ellerini sıkıca 

kal desem 

sensiz buralar cehennem olur

gitme desem

kalır mısın baba.

Keder Yok

yazıp yazıp sildiğim şiirimdin

kalemleri kırdım yazmamak için

ne büyük kararlar aldım bilemezsin

ne büyük hatalara imza attım

sırf başka biri olmak için.....

kendinden kaçmak nedir 

bilir misin?

kaç şehir gidersen 

kaçarsın kendinden,

kaç insan tanırsan,

kaç defa vazgeçersen  kaçarsın kendinden?

ruhuma amilyatlar yaptım

yaralarımı sarmadım

kanayan o ruhu başka ruhla değiştirdim

hasretlerle,acılarla nasır tutan kalbimi

geçmişte bıraktım

bugüne almadım.

her şey güzel artık

herkes mutlu

keder yok,

sandıklara kilitledim acı kaderi

keder yok.......