Mesaj

bu bahar doğa yalnız kalmak istedi

insana dur dedi

sen gelme

sensiz de güzelim

sensiz de renkliyim

yeter ki sen gelme

dur.

bir kadın duvarlar arasında ezilirken ruhu

durdu

kendini dinledi

duvarlarını dinledi

durdu

belki de tek yapması gereken buydu.

bir çocuk okulunu özledi

bahçeleri,parkları,gürültülü yerleri özledi

kirli bir sokak kedisinin başını okşamayı özledi

ot kokusunu,çamur lekesini,

top oynamayı özledi 

mesajını aldım dedi doğaya
durdum ve dinledim mesajını
artık yormayacağım seni.

Gerçek

gerçek ne biliyor musun
gerçek işte bu
pas içindeki ömrüm,
korku duvarlarını ördüğüm yarınım,
içine kendimi hapsettiğim küçük,sırlı  hapishanem gerçek.

gerçek ne biliyor musun
gurbet şarabını kana kana içen,
içip de kendinden geçen
bir yokluk sarmalında iyice yok olan
sevgi dolu gönlüm  gerçek.....

gerçek ne biliyor musun
şair yalan söylemiş
ayrılıklar aşka dair değilmiş
zaman her şeye zararmış ,ilaç değil.
yaralar kapanır,anılar unutulur
türküler sessizleşir yerine başka ezgiler gelirmiş...
gittikçe değişirmiş insan, hiç olmayacağın birine dönüşürmüş
hatırlamak bile istemezmiş o çiçekli yanlarını

gerçek ne biliyor musun
gözyaşı olacağını sanana dek ağlayan benden geriye
ağlayamayan,yıkılmayan bir dağ
yarattın sen....

Dua

yağmur sesi usul usul

gecenin karanlığında

uyandırmak istemeyen

beyaz bir kedinin adımları gibi

sessiz sessiz.

öyle bir zaman ki bu zaman

yağmurdan,kardan,güneşten

medet umuyor birileri

baharı yaşamadan

gelmesin bu yaz diye 

dua ediyor birileri.....

Korku

nisanı ha doğurdu ha doğuracak bahar

bu kez sakat doğacak gibi nisan

ağacında yeşili

dalında çiçeği olacak elbet

kırlarında papatyası

sümbülü kokacak elbet

lakin sarı, beyaz ,pembe  çiçekler bile korkuyor bu bahar.
.
.
.
bir kadın nisan kokan gökyüzüne bakıp
"hiçbir şey eskisi gibi olmayacak "dedi korkuyla
ne çok korkularımız vardı ,senden önce
hepsi de ne lüksmüş
ya şimdi?
büyük bir çığ olmuştu da
hepimiz altında kalmıştık
herkes küçük hapishanelerinde
yüzlerinde maske
nisandan korkulur mu hey doğa
nisandan korkuyor dünya.

Deliler Köyü

dün yine seninle dertleştim
haberin yok
kimle dertleşecektim ki
başka  dostum yok
ne kadar uzun zaman oldu dedim
oturup kahve içmeyeli,
baharı beraber karşılamayalı
bir ağacın yeni açan çiçeğine bakıp
mutlu olmayalı
köhne bir bankta oturup
esen deli bahar rüzgarında üşümeyeli
susma!
yok öyle dinleyip susmak
muhabbet kuşları gibiydik biz eskiden
şimdi her şey sükut-u hayal
sen lal.
konuşsana!
delirtmek belli amacın
bakma öyle gözlerime dimdik
deliler köyüne akıllı mı oldun
bakma!
çiçekler,böcekler,cemreler
yaraları sarmıyor
yağmurlar kötülükleri yıkayıp
aklamıyor
deliler köyünde baharda
kavgalar da sevdalar da bitmiyor...

küçük insan

elimde gri bir ip
ve paslı bir iğne
boşluğu dikiyorum
yanılgılarını,ihanetlerini
zifir kara ruhunu.
susa susa
bağırıyorum
susmasam katil olacağım çünkü
ne kadar alçalabilir insan izliyorum
elimde bir iğne
silahım iğnem
boşluklar büyüdükçe içinde
paslı iğnemi batırıyorum kalbine
acı çekecek
yalnız kalacaksın
küçük insan
sabahın karanlığında
durduramayacaksın gözyaşlarını
bir kaya gibi oturacak yüreğininin tam ortasına
hasret
geri dönülmez bir yolun tam ortasında,
uçurumlardan uçurum beğenecek
kara ruhundan sen bile tiksinirken
bir kalp krizinin acılı anında
pişman olacaksın  küçük insan.

Yorulur

sustuğun yerden çıkacak dertler ortaya
beklemeler yorulunca
yolcular da kaybolacak
kavuşmalar da
yollarda asfaltlar eriyecek
hasretimin ateşiyle
yol yorulur bazen...
sevgim cennetimdi
yeşil ormanlarım,derin mavi denizimdi
ama insan yorulur
gidememekten,
beklemekten,
sakinleşmekten,
sessizlikten
acıta acıta canını
kapıları yalnızlığa açmaktan
insan yorulur bazen.
erken gelen sonbahardan,
yapraklarını genç yaşta kaybeden
ağaç yorulur bazen.....