Denizin ortasında köhne bir sandal

Amacı yok

Rotası yok

Hali yok

Kim bıraktı onu bu dalgalı,hırçın,nankör denizin ortasına

Düşünmüyor artık bunu

Çünkü artık önemi yok

ödenmez bu hak

öpmeye kıyamazdı annesi,babası

sadece koklardı saçlarını

yüzü cennetten bir parçaydı

bir gecenin karanlık sabahında

gitti cennet yüzlü bebeler

sonsuzluğa

ölüm yakışır mı bir bebeğe

nur yüzlü gencicik fidanlara.....

bu hak öyle bir hak ki

iki cihan bir araya gelse ödenmez.

geri gelir mi o gülüşler,

tekrar yaşanır mı bahar sevinci,

kar yağacak diye sevinirken çimentolar yağdı üzerimize,

acılar yağdı,bin yıl bitmez bir keder yağdı

ödenmez bu hak,

bitmez bu ah...

kediler,köpekler ağladı

sorumlular ağlamadı,

gökyüzü ağladı 

taşlar,topraklar ağladı

sorumlular ağlamadı

ödenmez bu hak,

bitmez bu ah.

Nereye gittiğimi bilmiyorum 

 

Ne bildiğim bir yol var ,ne iz 

  

Gönlüm kör oldu....

 

Saçmasapan bir şeyi de sevebilirim şimdi

 

Tapılacak şeylerden nefret de edebilirim 

Kendi ellerimle oydum,çıkardım gözlerimi yerlerinden 

Görmek,bilmek istemiyorum 

Hayatımın en doğru ,en yanlış kararı bu  

Doğruları,yanlışları sorgulamıyorum   

İpini kopardım kuralların ,tabuların  

Kendi hiçliğimde sürükleniyorum....

 Bir sela sesinin hüznü var içimde 

Erken bir ölûmün yası var  

Uğurlanamayan ölü bir sevgi var ellerimde 

Bir türlü veda edilemeyen. 

Ne mezarda ,ne hayatta yaşayamayan bir kalp var göğsümde 

Hep yanlış insanı seven 

Hep bir araf ,hep bir paradoks 

Ve içimde büyük bir boşluk 

Yankı yapan .

Biliyorum bitecek bu zemheri 

Bu kara kış,bu medcezirler

Elimi,bacağımı ,kalbimi,ciğerimi alarak 

Yarım bir insan bırakarak beni 

Bitecek 

Hiç yerine konmak kangren yapti her yerimde 

Kesilecek  mecbur .  

Yarım kalacağım 

Bir tarafı çürük kalmaktan iyidir belki de yarım kalmak 

Ruhumun her yeri yaralı,kanamalı 

Ne çok yük taşır insan bilemez ruhuyla  

En ağır yükü ruhun sırtlanır 

Minicik bir elektrik parçasıdır oysa ruh dediğin 

Ölmeyi bile yasaklamıştır Yaradan ona 

 Ölemez. 

Gidemez.

Bitemez.

Bazı aşklar gibi.

 

Yazmamalıyım 

Yazdıkça çıkamıyorum dikenli çemberimin içinden

 

Zaten yazarak başlamadı mı her şey 

Böyle çıkarım sandım hapishanemden

 

Oysa daha çok duvarlar örmüşüm . 

Yazmamalıyım 

Ne sana,ne kendime.

Yazmazsam görünmez olur mu hasretler?

 

Yazmamalıyım 

Acımdan ölsem de,bu beni hasta etse de bir zavallı gibi

Görmezden gelmeliyim çevremdeki dikenli telleri,yüksek duvarları

 

Yazmazsam yıkılır mı duvarlar,yok olur mu dikenli teller? 

 

Yazmamalıyım 

 

Yazdıkça saplanıyorum o iğrenc bataklığa 

Boğazıma kadar içindeyim zira 

Yazdıkça ben olmayacağım 

 

Yazmamalıyım ..

 Beni değil kendini de unutursun diyor ya türkü 

Bilmiyor 

Kendini unutur da insan   

Sevdiğinin kokusunu bile unutmaz 

Bir asır geçse de, 

Aklını yitirse de ,

Bilirim ölüm var 

En korkucundan ,bir yerlerde bekleyip ,pusu kuran 

Ölüm de gelse,bedeni çürüyüp toprak olsa,ağaç,çicek olsa 

Yine de unutmaz insan....

 Korkularımız bittiğinde terk etti bizi Tanrı,

Masum yanımızı yitirip,kararttığımızda yüreğimizi,

Bir nokta beyaz kalmamacasına,

bir nebze iyilik kalmamacasına

Kirlettiğimizde ruhumuzu,

Bir daha gelmemecesine 

Terk etti bizi Tanrı.