İnsanlar kör olmamı istiyorlar anne

Görüp de anlamamamı

Bakıp da görmememi

Insanlar dilsiz olmamı istiyorlar anne

Haksizlıklarına sesimi çıkarmamamı

Yalanlarına yalan demememi 

Her şey ayan beyan ortadayken 

Başımı bir kumru gibi eğmemi istiyorlar anne

 Cenneti yaşamak için yola çıktıkların

Gün gelir perde düşer

Gerçekler görünür

Cinnet yaşatır

O an başlar aynalarla kavgan

Vuran sen

Vurulan sen

.....

 Insanlar acımasız anne

bir çiçek görseler 

Koparmak istiyorlar

Güĺen bir yüz görseler 

Ağlatmak istiyorlar

Renkleri solduruyorlar

Hep griler olsun istiyorlar

Merhameti zayıflık

Sevgiyi aptallik saniyorlar

Oysa manaydı 

Hayata bağlayan tek şey

Anlamsızlık içinde boğul istiyorlar

 Surete aldanma 

Ne demiş şair surete aldanan hakikati ıskalar

Içerde ne fırtınalar var goremezsin surette...

Var olma çabaları

Doğum sancısından beter.

Herkes seni görürken

Kendin kendini goremezsin bazen

Aklında hep o soru

Var mıyim?

 Ben sadece iyilik renklerini biliyorum

 Guler yuz pembesini  

Hoş görü yesilini 

Affettim mavisini 

Mutlu olalim yeter kirmizisini 

Ben sadece sevgi yolunu biliyorum

 Nefret dağlarıni 

Öfke çağlayanlarini 

Hırs ovalarıni hiç hiç  bilmem

 Yolum düşmez oralara 

Gönlüm hep bir küçük kız

 Büyumez bu gidişle

 Sana bir sır vereyim mi

Karanlığın içinde aydınlık

Aydınlığın içinde karanlık var 

İstedigin kadar doğru bak

Göremezsin

Istediğin kadar anlat 

Dinletemezsin

Zaman kaldirir gözündeki perdeleri

Duyulmayan sözleri

Duyurur

Anlatmaktan lâl olduğun feryadıni

Anlatır zaman

Geç de olsa.

 Biliyorum kabul etmek istemediğin her şeyi çok uzak sanlyorsun

Ölüm mesela 

Yillar sonra

 Bekledigin bir yaşta 

Bir yastik ucunda saniyorsun

 Oysa hep bir adım ötende

 Denizde dalgaların arasinda

 Bir dağın en sivri noktasında

 Yanlişlkla aldığın birkaç kutu hapta

 En çok da bir kırik kalpte