Ben ,kır çiçekleriyle kaplı bir ovada

Kabuklarını dişleriyle yırtıp kelebek olan bir garibim.

Hep korktum sadece tırtıl kalmaktan,

Asla uçamamaktan

Diğerleri gibi ezilmekten,

Ömrü boyunca bir böcek olmaktan.

Ondandı çabam

Bir günlük de olsa uçmaktı hayalim

Bir günlük de olsa .

 Yaşamak için tutunmak gerek

Bir tohumun toprağa tutunduğu gibi

Bir şiire,bir şarkıya

Zor ya bir insana...

Bazen de bir günaha...

Eğer yaşamaksa tek gaye

Ve tek bir defa yaşayacaksak 

Bu gri dünyayı

Tutunmak gerek

Tek kıblen yaşamcasına.

 Şimdi sen öldün ya 

Mezardasın,gittin ya

Sanma ki kavgamız bitecek

Ben ölene dek kılıcımı vuracağım o boşluğa

Deli bir şövalye gibi

En çok kendimi yaralayacağım bilsem de...

Bana bir onur borçlusun

Ödeyemesen de

Ölüp gitsen de

Bana bir ömür borçlusun.....

 Her şey plastik kokuyor 

Özlemek,hatirlamak

Sevmek.

Bak senarist değiştir artık bu hikayeyi

Benim rolüm hep çıkmaz sokak çünkü

Vazgeçtim

Oynamıyorum artık

Bu simülasyonda

....

 Yine bir sis dağıldı 

Ve göründü tüm çirkinliğiyle gerçekler

Çirkin de olsa 

Acıtsa da kör olmaktan güzel

Hoşça kal karanlık

Hoşça kal yalancı rüyalar

 Sevmeyi bilmiyor kimse kızım

Herkes her şeyi mış gibi yapıyor

Sureti var ,aslı yok aşkların

Anlamlar kayıp,

Koca bir kara delikte sürükleniyor kimliksizlikler

.......

 Sabrım sarı sonbaharda kurumuş ağaçta son yapraktır

O yaprak da döküldüğünde artık kaybedecek bir şey kalmamıştır

Kork ayazımdan

Kara kışımdan

Zemherimden kork.