HAYAT

Gitmek ne ki 

İnsan bir olduğu bedenden ne kadar uzağa gidebilir ki.

Sen bana git de

Ben ruhunda saklanayım.

Görme

İşitme

Susar beklerim orada...

Bir gün gelir 

Sıyrıldığında dünyalıklardan 

Ruhuna ayna tuttuğunda 

Bulursun belki beni yine orada

Kim bilir...

Hayat.

BEKLERİM

     

küçük bir kızın bayramı beklemesi  gibi bekledim seni

al al  çiçekli fistanını giyip,

 bir bayram şekerini dünyaya değişmez haliyle bekledim 

tahta bir kapı vardı önümde 

kapının aralığından gözetledim zamanı

geçsin istedim

sana doğru aksın istedim zaman 

senli günlere...

kırık tahta kapıdan karanlık sızdı içime

küçük kızın elleri buruştu,yüreği buruştu karanlıktan

oysa sen varken güneş pırıl pırıldı 

sıcacık bir yazdı...

büyük,tahta kapının ardında  durdum

bekledim...

hayır bekleyince uzamıyor zaman
gelmeyeceğini bilince uzuyor...

al al çiçekli fistanımı yaktım içimin közünde

dualarımı yaktım 

hayra çıkan rüyalarımı...

her şey yandı seni beklerken

ama o tahta kapıyı yakmadım daha

ardına geçip tahtaların ardından karanlık sızsa da bakarım,yine beklerim...................

                           Eksik 

belki bir doğru eksikti geçmişte söylenmiş bir yalanın itirafı

belki bir bakış eksikti içinde sevgi olan

eksik vardı çok ,çok eksik

eksikler olmasa insan kendine yapar mı bunu.

ruhunu ateşe verir mi bilerek

ateş bile güzel gelirdi aslında 

sonsuza dek yansaydı

oysa o bile eksik..

bir şehrin olmalı benim şehrim dediğin

ait olmalısın oraya

annen baban kadar şarttı bu aslında

birine ait olmak kadar bir şehre ait olmak da.

eksik vardı çok,çok eksik

ait değildin hiçbir yere

ve hiç kimseye

bir mezara ait olan bir ölü kadar olamadın

eksikti çok ,çok eksik.

şimdi sana kaybolan yıllarını verseler 

o yıllarda kaybolursun

eksikler seni de eksiltir

doğrular içinde bir yanlış olursun

gerçekler içinde bir yalan

sözler,yeminler,gözyaşları hepsi anlarsın ki yalan

yalan yaşadığın her doğru

eksik vardı çok,çok eksik 

yaşamın kendisi eksik....

                           mualla 8 haziran2014

     Kabus

karanlıktı her yer

her an gelecekti sanki kötü haber

bir çığlık  ki öyle derinden öyle sessiz

yırtıyor etrafı bu sessiz çığlık..

dipsiz bir uçurumun kenarında annem

ellerinde sevdiği insanlar ,

o bırakıyor bir anda sevdiği elleri

atıyor kendini boşluğa.

dayanamam diyorum bu acıya, nasıl dayanırım?

çığlık çığlığa susuyorum

ellerini tutarken sevdiğin

neden atlar  insan uçurumdan?

bunca yalnız varken bu dünyada..

ve senin diyorum anne

ellerinde sevgi varken

neden atladın uçurumdan?

bu acıya dayanırmıyım  diye  mi merak ettin,

kızım güçlü müdür diye mi merak ettin?

neden acıyla sınadın beni

acıyla sınanmaktan bıktım anne..

güçlü değilim tamam ,bak itiraf ediyorum,

beni artık acıyla sınama ...

kabuslarla sınanmaktan bıktım anne...

                    DUVARLAR 

duvarların içinden sesler geliyor

kavga eden insanlar var duvarların içinde

dün mesela sabaha dek sürdü kavgaları

hem çok çok gürültü yapıyor bunlar

susturun bu sesleri

bir gece mesela bir tanesi sabaha dek bağırdı

yalnlış anlaşılmak zor dedi

anladın mı dedi.

herkes kadar günahkarım 

herkes kadar masum

herkes kadar çok yalan söyledim

sonra kimse doğrularıma inanmadı dedi

oysa herkes de bir gri vardır 

beyazım çok diyen en karadır 

masumiyet kalpte olmalı dedi

kimsenin kalemini kırmadım

kimsenin kaleminde gözüm olmadı dedi

şimdi ben en günahkar kul muyum 

yalan kalpleri kirletmez evet biraz grileştirir ama siyah yapmaz dedi

buna da pişmanım bana af çıkmaz mı sizin kanunlardan dedi

ağladı ağladı ve gitti...

sonra başka bir gece diğeri geldi insanlar dedi sıkışmış duvarların içinde

bizim mesela burada çok kalabalıklar dedi

sığmıyoruz artık duvarların içine 

birilerine söyleyin yıksınlar  bu duvarları. azad etsinler bizi dedi

duvarlar arasında olmasın insanlar

duvarlara karşı olsunlar 

arasında kaldığımız her duvar bizleri o kadar eritiyor 

o kadar başkalaştırıyor dedi.

duvarlar size gücüm yeter mi dedim ben de duvarlar  arasında değil miydim!....

                        Çamurdan Bebek

çocukken hiç bez bebeğim olmadı benim ya da bir oyuncak bebeğim.

ondandır belki

kendimle bu bitmez oyunlarım...

kendine en büyük düşman yine kendiymiş ya insanın

 binlerce senaryom var benim ölüme dair ve binlercesi  yaşamamaya dair...

gittiğim her uçurumun kenarından dönmesini bildim 

ayaklarım tökezledi evet ama düşmedim.

 dedim henüz erken....

erken bir hayata yeniden küsmeye....

ve geç çocukluğa dönmeye...

şimdi diyorum geriye dönüp

bir bez bebeğim olmadı  benim ama çamurdan bebeklerim vardı.

çok farkı yok aslında şu andan

çamurdan neler yapmadık ki...

çamuru atardık temizlenirdi ellerimiz

zor olan ne biliyor musun?

hani kendi aksini gördüğün sular var ya dupduru,tertemiz

derinliğine inandığın

çamurdan beni ancak bu temizler dediğin

bir sabah kalktığında

o suların çamura bulanması...!

             Rüya

 yüzünü göstermeyen o adam geldi dün tekrar rüyama

su dedi

karanlık bir su var önünde

derin bir bataklık

az ilersinde  uçsuz bucaksız tertemiz bir deniz

ama önce bataklıktan geçmelisin o suya ulaşmak için

deniz sana hasret sen denize

ama önce bataklık.

ya dedim boğulursam ,batarsam o bataklığa

ya dedim ilersi sadece bir serapsa

seraba da razı olmalısın dedi  bataklıktaysan.........